مقایسه سطح سایتوکین IL-1β اشکی در بیماران مبتلا به انسداد اولیه اکتسابی مجرای نازولاکریمال با موارد بدون انسداد

هدف: مقایسه سطح سایتوکین IL-1β اشکی در بیماران مبتلا به انسداد اولیه اکتسابی مجرای نازولاکریمال با موارد بدون انسداد روش پژوهش: در این مطالعه، 28 بیمار مبتلا به PANDO (که دو مورد بیماری دوطرفه و 26 مورد، بیماری یک‌طرفه داشتند) و 26 بیمار مبتلا به کاتاراکت که از نظر سن و جنس با بیماران همسان بودند، در سه گروه PANDO (شامل 30 چشم دچار انسداد مجرای اشکی در افراد مبتلا به PANDO)، Non-PANDO (شامل 26 چشم سالم افراد مبتلا به PANDO) و شاهد (شامل 26 چشم کاندید عمل افراد مبتلا به کاتاراکت) برای مطالعه انتخاب شدند. از هر دو چشم بیماران و چشم مبتلای موارد شاهد، litµ20 نمونه اشکی تهیه و پس از ترقیق 10 برابر، جهت ساتریفیوژ و بررسی غلظت سایتوکین به آزمایشگاه ارسال گردید. یافته‌ها: میانگین سنی افراد مبتلا به PANDO، 85/48 سال (72-20) و افراد مبتلا به کاتاراکت 46/53 سال (68-36) بود. افراد مبتلا به PANDO، 7 نفر مرد (25 درصد) و 21 نفر زن (75 درصد) و در گروه کاتاراکت 5 نفر مرد (2/19 درصد) و 21 نفر زن (8/80 درصد) بودند. هم‌چنین در افراد مبتلا به PANDO، 12 مورد (40 درصد) چشم راست و 16 مورد (33/53 درصد) چشم چپ و در2 مورد (67/6 درصد) هر دو چشم بیمار مبتلا بود. در گروه کاتاراکت، 14 مورد (8/53 درصد) چشم راست و 12 مورد (2/46 درصد) چشم چپ کاندید عمل جراحی کاتاراکت بودند. IL-1β از گروه کاتاراکت به Non-PANDO افزایش معنی‌دار نداشت (122/0P=)، اما افزایش از گروه Non-PANDO به PANDO معنی‌دار بود (001/0P=). نتیجه‌‌گیری: افزایش غلظت IL-b بیش‌تر به علت انسداد ایجاد شده در مجرای اشکی و کاهش کلیرانس آن است. در این مطالعه افزایش غلظت IL-1β قبل از به وجود آمدن انسداد اثبات نشد و در واقع به نظر می‌رسد افزایش آن ثانویه به استاز ایجاد شده در مسیر درناژ اشک باشد. بدیهی است که این نتیجه را نمی‌توان به سایتوکین‌های دیگر تعمیم داد و با بررسی سایتوکین‌های دیگر شاید بتوان مواردی را یافت که قبل از بروز انسداد، افزایش دارند و به بیان دیگر در روند ایجاد بیماری PANDO موثر بوده و ثانویه به آن نباشند.